Posted by 
Terapia indywidualna dla dzieci, w swej formie przypomina swobodną, niekierowaną zabawę opartą na odwoływaniu się do naturalnych zainteresowań dziecka i form ekspresji (rysowanie, układanie, zabawa wybranymi przedmiotami, nadawanie ról itp.). Podczas terapii dziecko, wykorzystując swoją naturalną aktywność w zabawie i rozmowie, przekazuje ważne dla niego sprawy i problemy, pokazując jednocześnie, w jaki sposób je przeżywa. W trakcie spotkań, na bazie tworzącego się zaufania w relacji terapeutycznej pomiędzy dzieckiem a terapeutą możliwa staje się zmiana dotycząca niekorzystnych emocji i blokujących rozwój dziecka trudności.
Częstotliwość sesji jest uzależniona od wskazań – zwykle to jedno lub dwa spotkania w tygodniu (30 – 50 min).
Podczas procesu terapii dziecka ważne jest także zaangażowanie i wsparcie rodziców. Równolegle odbywają się regularne spotkania z rodzicami, zwykle co najmniej raz w miesiącu. Spotkania służą temu, by pomóc rodzicom w jak najlepszym rozumieniu swojego dziecka, jego wewnętrznego świata, postrzegania i przeżywania siebie i innych (dotyczyć to może np. lepszego rozumienia przebiegu rozwoju dziecka i jego kryzysów, problemów separacyjnych, seksualności, trudności w uczeniu się, fobii, zachowań agresywnych). Na spotkaniach nie są jednak omawiane z rodzicami szczegóły tego, o czym dziecko mówi czy podczas spotkań. Terapeutę obowiązuje bowiem zasada poufności, funkcją takiego podejścia jest stworzenie bezpiecznej przestrzeni i warunków sprzyjających terapii dziecka. Odstępstwem od zasady poufności są sytuacje zagrożenia zdrowia lub życia dziecka.
Kiedy rodzice szukają pomocy?
Rodzice i opiekunowie dziecka zwykle zgłaszają się na konsultację, gdy u dzieci występują objawy – reakcje, zachowania, skargi, które nasilając się poważnie zakłócają ich rozwój, a także funkcjonowanie całej rodziny. Mogą to być np. konflikty z bliskimi osobami w rodzinie, z rówieśnikami, problemy w nauce, zachowania impulsywne i trudności w ich kontrolowaniu, zaburzenia odżywiania czy obniżony nastrój i przeżycia o charakterze depresyjnym. U młodszych dzieci zdarzają się takie problemy jak lękliwość lub agresywność, zaburzenia snu i jedzenia, niezdolność do zabawy.
Terapia poprzedzona jest konsultacją wstępną.
Konsultacja wstępna to pierwsza rozmowa z terapeutą, której celem jest głębsze zrozumienie sytuacji, która jest powodem zgłoszenia. Zebranie w bezpośredniej rozmowie najważniejszych informacji pozwala zdecydować, czy jest potrzebna pomoc, a jeśli tak, to jaka i w jakiej formie. Spotkanie kończy się wspólnym ustaleniem dalszego sposobu postępowania.
Na pierwsze spotkanie zapraszani są rodzice lub opiekunowie dziecka. Zazwyczaj odbywa się jedna lub dwie konsultacje wstępne z rodzicami, które służą rozpoznaniu problemów, z jakimi zgłaszają się oraz poznaniu historii i aktualnej sytuacji życiowej dziecka. Podczas pierwszego spotkania to uzyskanie informacji na temat rozwoju dziecka, sytuacji rodzinnej, funkcjonowania w środowisku szkolnym.
Kolejnym etapem są konsultacje z dzieckiem. Ilość tych spotkań uzależniona jest od wielu czynników, przede wszystkim od złożoności i natury problemu, zwykle to dwie lub trzy konsultacje. Mają one na celu sformułowanie wstępnej diagnozy psychologicznej oraz służą nawiązaniu kontaktu z dzieckiem. Po nich ponownie zapraszani są rodzice dziecka, by omówić przedstawione przez terapeutę obserwacje dotyczące diagnozy problemów i wspólnie wybrać najlepszą formę pomocy dziecku i jego rodzinie. Każda forma pomocy wymaga zgody i akceptacji rodziców, a jest to podyktowane nie tylko względami natury prawnej, ale także troską o efektywność pomocy dziecku.
Po tym spotkaniu może zapaść wspólna decyzja, że:
- potrzebne jest wyposażenie rodziców w wiedzę czyli, kilka spotkań psychoedukacyjnych dla rodziców, które wystarczą aby poradzić sobie z problemem,
- dziecko powinno podjąć terapię indywidualną / grupową,
- wskazana jest konsultacja lekarska / pedagogiczna / logopedyczna
- wskazane są inne formy pomocy dziecku / rodzinie
Terapia indywidualna dla młodzieży
Terapię indywidualną to przestrzeń dla osób, które zmagają się z przygnębieniem, depresją, stresem, lękami, zaburzeniami odżywiania, zaburzeniami snu, trudnościami w nawiązywaniu relacji z innymi ludźmi czy cierpią z powodu utraty bliskiej osoby i nie potrafią poradzić sobie z tą stratą.
Powodem zgłoszenia może być również przeżywany kryzys wartości, poczucie braku sensu życia, doświadczenie uczucia pustki w relacjach z innymi, doświadczenie przemocy fizycznej czy psychicznej, pojawiające się ryzykowne zachowania.
Motywacją do poszukiwania pomocy psychologicznej może też być chęć lepszego poznania siebie, aby móc w pełni wykorzystać swoje możliwości życiowe.
Praca terapeutyczna odbywa się w bezpiecznych dla młodej osoby warunkach umożliwiających poznawanie siebie, a jej efektem, zwiększającym satysfakcję z życia, staje się możliwość rozwoju i uzyskanie zmian w problemowych obszarach.
Sesje terapeutyczne (40 – 50 min.)odbywają się raz w tygodniu. Długość terapii zależy od zgłaszanego problemu i potrzeb młodego człowieka.
Terapia poprzedzona jest konsultacją (od jednego do trzech spotkań). W przypadku osób niepełnoletnich pierwsza konsultacja odbywa się z rodzicem bądź opiekunem młodej osoby, kolejne bez udziału rodziców. Nastolatek po ukończeniu 18. roku życia na terapię może zgłosić się samodzielnie. W trakcie konsultacji terapeuta zapoznaje się ze zgłaszanymi problemami i ustala klientem cele pracy terapeutycznej.
Konsultacje kończą się ustaleniem dalszego sposobu postępowania, może zapaść wspólna decyzja, o tym że:
- potrzebne jest jeszcze jedno spotkanie konsultacyjne, które pozwoli lepiej zrozumieć specyfikę problemu,
- nastolatek powinien podjąć terapię indywidualną/ grupową,
- potrzebne jest aby rodzice, w celu wspierania dziecka w procesie terapeutycznym, podjęli terapię rodzicielską – zwiększającą ich zrozumienie trudności dziecka oraz umiejętności właściwego reagowanie na te trudności,
- wskazana jest konsultacja lekarska / specjalistyczna,
- wskazane są inne formy pomocy dziecku i rodzinie (np. terapia rodzinna)
Praca z dziećmi i młodzieżą dotyczy następujących obszarów:
- trudności w nauce (w tym specyficzne trudności w nauce),
- fobia szkolna,
- kłopoty z koncentracją uwagi,
- nadpobudliwość psychoruchowa,
- uzależnienia behawioralne (gry komputerowe, internet, itp.)
- problemy w relacjach z rówieśnikami,
- zachowania agresywne i autoagresywne,
- niskie poczucie własnej wartości, nieśmiałość,
- zaburzenia emocjonalne,
- zaburzenia zachowania,
- zaburzenia lękowe,
- wspomaganie rozwoju dziecka,
- trudna sytuacja rodzinna (konflikty, żałoba, choroba przewlekła, rozwód, zmiana szkoły, przeprowadzka, przyjście na świat rodzeństwa, wyjazd rodzica do pracy za granicę, dziecko niepełnosprawne w rodzinie itp.),
- zaburzenia nastroju,
- inne według potrzeb klienta.
Terapia rodzicielska skierowana jest do rodziców chcących w sposób świadomy kształtować swoje relacje z dzieckiem.
Kiedy warto skorzystać z pomocy?
- w trudnych okresach buntu nastolatka,
- w okresie budowania autorytetu rodzica,
- w czasie oczekiwania na dziecko i kształtowania swojej nowej postawy rodzica,
- w budowaniu komunikacji z dzieckiem w każdym okresie rozwoju,
- w każdym momencie budowania wzajemnych relacji rodzinnych,
- w okresie czasu rozwodu lub separacji,
- w czasie wyboru szkoły, studiów przez nasze dziecko.
Co zyskujesz?
Terapia rodzicielska pozwala odpowiedzieć sobie na wiele nurtujących pytań i stworzyć przestrzeń do lepszych relacji z dziećmi, lepszego zrozumienia wzajemnych potrzeb oraz lepszego rozumienia swojej roli jako rodzica.
Spotkania rodzicielskie mogą pomóc w przyjrzeniu się i ewentualnej zmianie podejścia do kwestii związanych z byciem rodzicem, które rodzic uznaje za problemowe czy budzące jego wątpliwości.
Wypracujesz wspólne wartości rodzinne, zasady postępowania i wzorzec ich przestrzegania.
Będąc rodzicami nierzadko spotykamy się z trudnymi sytuacjami życiowymi i rodzinnymi, z którymi ciężko sobie poradzić mając na uwadze dobro naszych dzieci. Taki rodzaj terapii pomaga także rodzicom w sytuacjach okołorozwodowych i w sytuacjach konfliktu.
Spotkania te mogą służyć również pogłębieniu rozumienia sytuacji lub trudności dziecka/nastolatka, jego potrzeb i ograniczeń, tak aby rodzice lepiej mogli dostosować formy opieki czy komunikacji, a w związku z tym tworzyć bardziej satysfakcjonujące relacje ze swoimi dziećmi.
Dla niektórych rodziców, a w konsekwencji też ich dzieci, pomocne bywa także poświęcenie uwagi temu, jak układa się współpraca rodzicielska między opiekunami.
Każdego klienta i każdą rodzinną sytuację traktuję indywidualnie. Na terapię rodzicielską zapraszam zarówno oboje rodziców, jak i jednego rodzica – spotkania indywidualne.